Την Δευτέρα 30. Απριλίου ο Ανδρέας Λοβέρδος
έγραψε στην σελίδα του στο Facebook:
«Για τον
Γιώργο Κουρή
Με τον
Γιώργο Κουρή δεν είχα προσωπική γνωριμία μέχρι την στιγμή που δέχτηκε -όταν το
μόνο που ήξερε για μένα ήταν η κεφαλλονίτικη καταγωγή μου- να σχολιάζω στο
δελτίο ειδήσεων της Νανάς Παλαιτσάκη στο Κανάλι 5 τα ζητήματα εξωτερικής
πολιτικής.
Όταν μετά εξέφρασα την επιθυμία να πολιτευτώ και οι υπόλοιποι
τηλεοπτικοί σταθμοί και εκδοτικοί όμιλοι με απέκλεισαν ενόψει της υποψηφιότητάς
μου, ο Γιώργος Κουρής με βοήθησε να έρθω σε μαζική επικοινωνία με τους πολίτες
χωρίς ποτέ, ούτε τότε ούτε στο μέλλον, να μου ζητήσει οποιοδήποτε αντάλλαγμα.
Την μόνη
φορά που τον θυμάμαι να μου ζητά κάτι ήταν δώδεκα χρόνια μετά, όταν παραιτήθηκε
ο Γιώργος Παπανδρέου από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, οπότε ήρθε στο γραφείο μου με
μια πλαστική σακούλα στο χέρι, όπως συνήθιζε, γεμάτη με καρπούς της
Κεφαλονίτικης γης και με παρακάλεσε να μην διεκδικήσω την αρχηγία αλλά να
στηρίξω την προσπάθεια του Βαγγέλη Βενιζέλου.
Δεν θα
τον ξεχάσω ποτέ.
Σήμερα
τον αποχαιρετώ με βαθιά θλίψη».
Τα σχόλια που ακολούθησαν ήταν 100% αρνητικά
(για να μην πω και υβριστικά). Θύμισαν όλη την πολιτεία του Κουρή – αυτού του
καρκινώματος της ελληνικής πολιτικής και κοινωνικής ζωής – και εξέφρασαν την
απορία πώς ένας έλληνας πολιτικός ξεχνάει τον «Αυριανισμό», τη λάσπη, την
συκοφαντία, την χυδαιότητα, που εξέπεμπε επί τόσα χρόνια αυτός ο άνθρωπος.
Θέλεις κύριε Λοβέρδο να πεις ένα προσωπικό
καλό λόγο; Πάρε τις αποστάσεις σου. Γράψε: δέχομαι πως ο Κουρής ήταν αυτό και
εκείνο – αλλά εμένα μου φέρθηκε καλά. Μην μιλάς γι αυτόν σαν να μην ήξερες
ποιος είναι και τι έπραξε!
Μια από τις πιο παρεξηγημένες ρήσεις της
Καινής Διαθήκης είναι η φράση του Απόστολου Παύλου: («Προς Ρωμαίους Επιστολή»,
6' 7,) «ο γαρ αποθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας»). Φυσικά δεν εννοεί πως
δικαιώνεται αλλά πως απαλλάσσεται από την δυνατότητα να αμαρτήσει. Αλλιώς αυτό
θα ανέτρεπε όλο τον Χριστιανισμό. Θα αρκούσε κανείς να πεθάνει για να γίνει
…αναμάρτητος! Κι επειδή όλοι πεθαίνουμε, θα πηγαίναμε όλοι στον Παράδεισο. Προς
τι τότε η διδασκαλία, οι ιερείς, οι εκκλησίες και οι λειτουργίες;
Όχι, ούτε ο Χίτλερ δικαιώθηκε επειδή πέθανε,
ούτε ο Μάο απαλλάχτηκε από τα κρίματά του. Και φυσικά, ούτε ο Κουρής.
Πολιτιστικά, οι μακρινές ρίζες της σημερινής Κρίσης
(που δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά κυρίως κοινωνική και πολιτισμική)
βρίσκονται στην δική του εμφάνιση, παρουσία και δραστηριότητα.
Η παρακμή που
άρχισε στην δεκαετία του 80, ο εκχυδαϊσμός και ευτελισμός της πολιτικής και
κοινωνικής ζωής, συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Η ισοπεδωτική νοοτροπία του «ποιος
είσαι εσύ, ρε», κόντυνε και λάσπωσε όλους τους φωτεινούς φάρους και μας άφησε
στο σκοτάδι. Χατζιδάκις, Ιόλας,
Τσαρούχης, Κουν, Καστοριάδης, Καραμανλής, Μητσοτάκης, Παπανδρέου, Κύρκος, λερώθηκαν
από το κεφάλι ως τα νύχια.
Και το σκοτάδι οδήγησε στην απόλυτη έκπτωση
των ηθών. Ο Αυριανισμός σήμανε το οριστικό τέλος των αστικών αξιών στην Ελλάδα.
Ο καθένας, οπλισμένος με το θράσος της άγνοιάς του και τον πανάρχαιο φθόνο του,
αγνόησε κάθε νόμο και κανόνα και πολέμησε αποκλειστικά για το προσωπικό του
συμφέρον. Αυτό οδήγησε στον χωρίς μέτρο πελατειασμό και καταναλωτισμό.
Αφειδείς
παροχές (θέσεις στο δημόσιο, επιδόματα, παράνομες συντάξεις, παροχές, λαμογιές
και καταχρήσεις) που μας χρεωκόπησαν. Ακόμα και η «μαγκιά» του Αλέξη, από εκεί
κατάγεται.
Το βιβλίο μου «Η Χαμένη Τάξη» γραμμένο το 1985
(τώρα σε 10η έκδοση), μία ελεγεία στην αστική τάξη, τελείωνε με αυτές
τις λέξεις: «Ήδη οι αστικές αξίες έχουν κατασυκοφαντηθεί. Η εξαφάνιση των
τελευταίων υπολειμμάτων ήθους, γούστου, και ευπρέπειας είναι πια υπόθεση της
επαύριον – με άλλα λόγια, της αυριανής».
